Indiërs, werk en andere dingen

Als al eens eerder gezegd, stikt het hier van de Indiërs. Soms zet ik in mijn auto-Mitsubishi-ding een Arabische zender op om me eraan te herinneren dat ik in het Midden-Oosten ben en niet in India. Buiten de Indiërs zijn er trouwens nog vele andere nationaliteiten als Pakistani en mensen uit Nepal en Bangladesh. Maar Indiërs zijn hier zeker in de meerderheid.

Afijn, werken met Indiërs op de bouwplaats is niet te vergelijken met collega’s in NL of zelfs BE. Veruit de meeste Indiërs in Dubai komen uit de zuidelijke Indiase provincie Kerala. Via wervingsbureau’s met contacten in Dubai worden ze hierheen gezonden. Maar voordat ze daadwerkelijk op de bouwplaats aan het werk gezet worden, worden ze eerst getest. Hoe ze een hamer vasthouden, of hoe ze met een zaag of een nijptang omgaan. Ongeveer de helft wordt als onvoldoende gekwalificeerd. Weg ermee! Retour afzender, of naar een andere aannemer die ze misschien wel aanneemt.

Binnen de Indische bouwvakkers is er een heuse gradatie. De echte toppers klimmen na jarenlang werken op tot ‘section leader’ (soort uitvoerder, maar niet in naam) of ‘foreman’. Dan zijn er de timmerlieden, de metselaars, wapening vlechters en uiteindelijk de helpers. Ik ben er nog niet helemaal achter of dit ook gerelateerd is aan de Indiase kasten. Stof voor een volgend bericht. Opvallend is wel dat de Singh (herkenbaar aan de tulband op hun hoofd) meestal de ‘mooie’ baantjes hebben die niet veel handenarbeid vereisen. Zo zijn ze in grote getalen als operator op een kraan of graafmachine werkzaam.

Werkelijk het allerlaagste van het laagste is de helper afkomstig uit Nepal. Zijn carriere begint hij als ‘assistent-assistent-helper’, om bijvoorbeeld heel de dag water te halen voor timmerlieden of ander werkvolk. En na 30 jaar gewerkt te hebben is hij hoogst waarschijnlijk opgeklommen tot ‘assistent-helper’ of zelfs ‘helper’. Da’s toch een hele stap, niet? Vaak worden deze mannen ook echt grof behandeld door de Indiërs. Overigens zonder interventie van de alleswetende blanke expat.

Helpers doen vaak werkelijk het allerstomste werk dat er maar denkbaar is. Het moet toch gedaan worden en aangezien arbeid hier niets kost… Maar wat gaat er dan om in die hoofden de hele dag? Het wereldnieuws van vandaag? Voetbal? TV? Sex? Dudok appeltaart? Wat ga ik tijdens mijn volgende verlof over 3 jaar doen? Echt geen idee. Maar ik weet wel dat ikzelf na 3 dagen echt helemaal GEK zou worden.

Sommigen lijken ook echt wel een beetje vreemd, zelfs onnozel en kunnen je ongegeneerd bekijken of aanstaren. Alsof ze nog nooit een blanke gezien hebben. Moest ik echt wel aan wennen, al hebben ze daar in meer Aziatische landen een gewoonte van gemaakt. Tegenwoordig vraag ik op luide en zogenaamd strenge toon wat het probleem is, waarna ze al snel vriendelijk lachend wegkijken. Niets kwaads natuurlijk, weten zij ook.

Maar eigenlijk moet ik er zeker niet lullig over doen. Andere kant is namelijk, dat zonder Indiërs Dubai niet hetzelfde zou zijn. Want ALLE werk wordt wél door de Indiërs gedaan. Wie zou het moeten doen als zij er niet geweest waren? Er is ook een grote Indiase middenstand. Winkeliers en mensen met een eigen restaurant of wat dan ook. De Indiase gemeenschap is enorm, van arm tot stinkend rijk. Je kan je ook afvragen hoe Dubai er over 20 jaar uitziet, als hier een 2e of 3e generatie Indiërs is, opgeleid in Dubai en ervaring opgedaan in Dubai. De tijd zal het leren…

Onlangs had één van de Indische collega’s een uitspraak die wel heel erg waar is: “We work here for 35 years, we go home, enjoy our family for 10 years and then we die.” Gekke gedachte dat zij jarenlang elders werken om het beter te kunnen maken voor hun familie, maar er zelf weinig tot misschien zelfs niet van genieten. Zijn wij niet gewend en zouden we ook niet doen. Enorm cultuurverschil, maar zo zit de wereld nu eenmaal in elkaar?

En er zijn ook heel leuke dingen zoals bijvoorbeeld “Breaking of a coconut”. In mijn geval voordat de eerste staalconstructie op het water gehesen werd. Er werd een ruimte vrijgemaakt, er werd een altaartje ingericht en wierook aangestoken. Vervolgens werd er een Hindu-gebed uitgesproken en ben ik net als alle aanwezigen uitgenodigd om een kokosnoot kapot te gooien op de staalconstructie. Dit zou geluk brengen! Echt heel erg speciaal om dat voor het eerst meegemaakt te hebben. De kokosnoot werd natuurlijk opgegeten met heerlijke, maar veel te zoete cakejes.

Indiërs kunnen ook keihard tegen elkaar tekeer gaan, werkelijk echt schreeuwen, terwijl er een groepje hard lachend omheen staat. Heel apart. En na 5 minuten, in moeilijke gevallen 10 minuten, is alles weer goed en gaan we verder waar we gebleven waren.

Er zijn ook best veel Indiërs die niet kunnen lezen of schrijven. Om bijvoorbeeld een maat uit te zetten wijs je het bewuste getalletje aan op het meetlint, dat onthouden ze, waarna het allemaal echt wel in orde komt. Ze schamen zich er ook niet voor, zeer bewonderingswaardig! Maar vakinhoudelijk echt geen enkele opmerking, integendeel! Er zijn echt een groot aantal zeer gekwalificeerde werkers, die je helemaal niets over hun vak hoeft te vertellen of zelfs maar kán vertellen. Helaas zijn er ook gevallen waar je regelmatig tegen tekeer moet gaan om ze te motiveren tot enige productie die dag. Misschien toch niet zo’n verschil met bouwvakkers uit NL of BE?

Met mijn Indische onderdanen communiceren valt niet altijd mee. In hun enthousiasme om een probleem te bespreken en tot een oplossing te komen, krijg ik soms een waterval van de Indische taal over me heen. Lief, maar kan ik natuurlijk helemaal niets mee! Maar met handen en voeten en andere gebaren is een daadwerkelijke oplossing vaak niet ver. Vereist wel improvisatievermogen en enige medewerking van beide partijen. Probleem is ook wel eens dat het lijkt alsof we elkaar begrijpen, maar aan het einde van de dag blijkt er toch een verschil bij het eindresultaat. Best frustererend af en toe. Ondertussen probeer ik steeds een paar nieuwe woordjes Hindi te leren. Omdat ik vind dat ik tenminste moet kunnen verstaan wat ze zeggen. Valt echt niet mee kan ik vertellen, het is echt een compleet andere taal. Maar dit wordt wel enorm gewaardeerd en is altijd aanleiding voor een grap en een lach. Want humor hebben ze zeker!


Inmiddels vordert mijn onderdeel van de brug langzaam maar zeker. De eerste verbinding van land naar pier is gerealiseerd, zie foto’s. De totale staalconstructie (als tijdelijke ondersteuning op het water voor het brugdek) zal een kleine 3000 ton zijn. Best een aantal kilootjes! Terwijl we de ene constructie nog aan het assembleren of plaatsen zijn, wordt op het reeds geplaatste deel al een houten platform en steigerwerk geplaatst. Strakke planning!

Ik raak ook enigzins gewend aan werken met sleepboten en pontons op het water. Maar moet nog wel eens wennen aan die enorme kraan die op de ponton staat. Vooral de bewegingen van de ponton, veroorzaakt door het draaien van het contragewicht van de kraan. Het loeder zelf weegt namelijk al een paar honderd ton. En dat vraagt toch echt wat extra aandacht bij het manouvreren op het water. En laat ik ook de getijden met bijhorende problemen niet vergeten! Gelukkig leer ik snel...

Heb één van de afgelopen dagen een gesprekje gehad met de Construction Manager (mijn directe baas) over mijn functioneren hier. Niets officieels, maar wilde gewoon eens horen, het einde van mijn proeftijd is tenslotte niet zo ver van hier. Komt erop neer dat ze zeer tevreden zijn over mijn werk. Uitspraken als “Your are qualified for the job” en “We need people like you” waren wel erg leuk om te horen. Niet slecht voor een ‘echte’ uitvoerder die in het Brusselse aangenomen is als werkvoorbereider, nietwaar?


Moet ook nog effe kwijt dat ik één van de afgelopen dagen werkelijk een overheerlijke ‘sweet&sour beef’ op heb, met de lekkerste rijst tot nog toe in Dubai. Om de hoek bij mij vandaan zit dus een klein Indiaas (jawel, je raad het bijna niet) restaurantje waar ik voor minder dan 4 eurootjes heerlijk gegeten heb. Tijdens het maal heb ik kunnen kijken naar een soort van vaag CNN-iets uitgezonden vanuit Bangalore, waar één van de hoogtepunten van het nieuws toch wel was, dat Camilla de diamanten tiara van Queen Elizabeth II heeft geleend tijdens een officieel iets. Helemaal geweldig!

En op m’n vrije vrijdag –hoewel, weer eens moeten werken– ook een nieuw ding ontdekt: Hakaya Café. Hakaya betekent ongeveer zoiets als ‘verhalen die van oud op jong, generatie op generatie overgedragen worden’. Aan de Khalid bin al-Waleed road, voor intimie ook wel ‘Bankstreet’ genoemd vanwege de vele bankgebouwen hieraan gelegen. Heel veel volk, heel veel auto’s, heel veel getoeter en regelmatig een sirene van ambulance en af en toe politie. Kortom: lekker stads, zoals ik het graag heb! Op de eerste verdieping met uitzicht op al deze drukte heb ik een mintthee, mijn favoriete appelseesha en een schaaltje gemengde noten besteld. Het pellen van de pistache-, amandelnootjes en andere nog nader te definiëren noten moest tot een hobby verheven worden waarbij veel geduld vereist was. Hier had ik dus al snel genoeg van! Maar het Hakaya Café is zeker een adres waar ik vaker zal komen!


Viel me trouwens op dat er op mijn vorige, wel zeer informatieve bericht slechts 6 reacties waren. Wil dat zeggen dat het hier toch rustig blijft??? Of heeft men al genoeg van de verhalen? Want zonder plaatjes is het niet leuk lezen? Of moet ik weer eens gaan klagen?


Wie is trouwens 'tipgever'???


Misschien aardig voor al diegene die niet willen langskomen omdat ze liever gaan skiën, kijk dan eens op http://www.skidubai.ae/
Het is echt waar en wordt zeer binnenkort geopend. Zo'n kleine 30 graden verschil met de buitentemperatuur en daarmee niet voor mij geschikt!


Tot de volgende!