Bombay - Mumbai - Bombay- Mumbai

Ineens weer een aantal reacties, HELEMAAL GOED!!! Beetje volhouden, want het is erg leuk om in de Emiraten digitale berichten van thuis te krijgen!


AMAI, en er was weer visite! Een schoon Antwaarps maaske dat al eerder hier in de woestijn geweest is!

Gelukkig (ahum…) had ik de weken voordat Iris aankwam weer lekker veel gewerkt en kon ik wat dagen compenseren. Zodoende konden we eindelijk écht eens wat doen hier... Overdag en ’s avonds activiteiten buitenshuis ondernemen bedoel ik dus!

En als je dan toch een paar dagen achter elkaar vrij hebt, dan maar gelijk van de gelegenheid gebruik maken om er echt even helemaal uit te zijn! We hebben gedacht aan Oman, natuurlijk om de hoek, Istanbul, de Turkse Riviéra en exotische bestemmingen als de Seychellen. Maar uiteindelijk is het de Indische metropool Bombay geworden.

Bombay is om onduidelijke (voor mij althans), waarschijnlijk politieke redenen een aantal jaren geleden omgedoopt tot Mumbai. Bombay, Mumbai, Mumbai, Bombay, allemaal “same same”. Opvallend veel van m’n mannetjes hebben het toch nog over Bombay.

Daarmee wil ik ook de meest gestelde vraag van de afgelopen weken beantwoorden: “Waarom ga je in hemelsnaam naar Mumbai?”. Tja…, waarom eigenlijk niet? Zoals m’n Iraanse verpleegstertje zei, moet je elk land van de wereld gezien hebben. Maar de echte reden is natuurlijk dat we dit Arabisch land wilde ontvluchten omdat het Ramadan zou zijn. Deze Heilige Maand bleek eigenlijk een paar weken later, maar er was inmiddels geboekt… Maar Mumbai is zeker geen verkeerde bestemming! Zoals je in Europa voor eventjes naar Barcelona of Londen vliegt, is Mumbai een leuke citytrip vanuit het Midden Oosten.

Dit snoepreisje werd ook met veel interesse gevolgd door m’n Indische werkers. “You go India sir?”, “You go Bombay sir?”, “When you go sir?”. Deze vragen werden veelal gevolgd door grote hoeveelheden voornamelijk ongevraagd advies. Waarom we wél maar meestal waarom we juist niet naar Mumbai moesten gaan. Inmiddels heb ik genoeg informatie voor zo’n 4 maanden in India. Natuurlijk allemaal goed bedoeld. Het werd dus echt wel gewaardeerd dat De Grote Blanke Expat-Baas-Mijnheer met zijn Mooie Blonde Vriendin in hún land op vakantie ging.

Aldus een vlucht geboekt bij AirArabia, onze eigen Emirati ‘low-cost-airliner’ en voor een paar dirhammetjes naar Mumbai. Een vlucht van zo’n 2 uur en 3 kwartier vanaf Sharjah. ’s Avonds laat in Mumbai aangekomen en een taxi genomen naar Colaba, de toeristische wijk in het zuiden van Mumbai. Het hotel waar we via internet gereserveerd hadden bleek aan het renoveren. Zou dat de reden zijn dat er geen bevestiging kwam van ons verzoek voor een slaapplaats??? Gelukkig zijn er meerdere hotels en zo konden we na een paar minuten onze kamer in. Een kamer met sea-view welteverstaan, Mumbai ligt tenslotte aan de kust.

Toch even wat meer over het eerste dat ons opviel toen we uit het vliegtuig stapten: ONGELOOFLIJK, wat een STANK! Natuurlijk is het zo dat ieder land zijn karakteristieke lucht heeft, dit ruik je meer of minder. Maar deze geur is wel héééél karakteristiek… Bij thuiskomst in Dubai bleek natuurlijk dat die penetrerende lucht stiekem in onze koffer meegereist was, beetje jammer… Ook de hotelkamer was toch van een andere klasse dan we gedacht hadden. Hoewel één uit het midden-segment, toch net effe iets minder dan de Europese hotels. De stoffige gordijnen, de luidruchtige airco, de vuile vloertegels, de ‘schone’ badkamer… Maar vooruit, niet zeuren, we zijn tenslotte in India!

De dag na aankomst enigszins geprobeerd uit te slapen, maar het leek of ons hotel ook aan een renovatie onderworpen werd. Het geluid van boren en hamers leek overal vandaan te komen. Is dit een nachtmerrie en ben ik dan toch nog op m’n werk???

Het hotel was op loopafstand van “The Gateway of India”, hét monument van Mumbai en een grote toeristische trekpleister. Dus het duurde niet lang voordat we aangevallen werden door koppelbaasjes die ons een rondrit konden verzorgen, want díe lopen daar zat rond. “Very cheap my friend”, “Good price only for you”. Het is ook overal hetzelfde! Als je weinig tijd hebt en toch veel wilt zien is dit misschien wel de beste manier, maar zeker niet de goedkoopste. Toch maar gedaan en de taxi werd gecharterd.

Onze rondrit begint bij Dhobi Ghat niet ver van ons hotel. Een heuse wasgemeenschap compleet met scholen en kleine winkeltjes. Bedrijven (waaronder veel hotels) en particulieren laten hier hun wasgoed brengen en kunnen dat de dag erna schoon en soort van fris weer thuis laten bezorgen. Hele gezinnen –totaal zo’n 5000 mensen!- leven hier van het wasgoed van anderen. Dat moet toch wel een drama worden voor de inkomsten tijdens de monsoon.

Van het wasparadijs crossen we de stad door naar Chopatty Beach, wereldberoemd in heel Mumbai, maar waar je echt niet aan het strand wil liggen. We rijden door naar de dure residential area van Malabar Hill. Rijke stinkerds hebben vanuit hun huizen een prachtig uitzicht over Mumbai. Wij alleen vanaf de publieke parken op Malabar Hill, ook niet verkeerd!

Al heel snel blijkt dat Mumbai een stad is van tegenstellingen, van letterlijk straatarm tot steenrijk. Mensen wonen en leven op straat tussen de meest prachtige huizen. Misschien is dit een beeld dat in heel India voorkomt? En werkelijk OVERAL zijn mensen. Lopend op straat, in auto’s (toet, toettoet, toeterdetoettooeeettttt, om GEK van te worden), fietsend, slapend, winkelend, etend, bedelend, ga zo maar door, overal, van ’s ochtends vroeg tot ‘s avonds laat, OVERAL zijn mensen. Kan natuurlijk niet anders in een stad van meer dan 16 miljoen inwoners, ongeveer net zoveel als in heel Nederland!

De Victoriaanse gebouwen, de Engelse erfenis in de Fort Area, staan nu tussen lelijke, slecht onderhouden, betonnen gebouwen en langs brede geasfalteerde straten barstensvol verkeer. Desalniettemin heeft het nog steeds een enorme charme. Misschien wel het best bewaard gebleven is de Chhatrapati Shivaji Terminus, vroeger de Victoria Terminus genoemd, ofwel gewoon het treinstation.

Natuurlijk worden we aan het eind van de rit nog langs een heus ‘antiek’-winkeltje geleid, mochten we nog interesse hebben in souvenirs. Wat een verrassing, dat hadden we nou nooit gedacht. Natuurlijk zonder verplichting om een aankoop te doen. Maar het werkt, want we gaan niet met lege handen de deur uit!

Dag 2, beter geslapen dan de eerste nacht. We wennen aan de herrie van de airco, de karakteristieke lucht en de vuile vloertegels. Iris en ik ontbijten ergens in de buurt. We hebben weer afgesproken met onze driver van gisteren. Had ik al genoemd dat dit niet de goedkoopste manier was??? En we hebben nog wel zwaar onderhandeld. Maar ook nu is er weinig tijd en willen we veel zien. Vandaag naar het Sanjay Gandhi National Park, nog net binnen de stadsgrens. Volgens de reisgids het enige National Park in India met een postcode. Nuttige informatie, de Lonely Planet staat erom bekend!

De weg ernaar toe is op z’n zachtst gezegd anders. Een klein ommetje brengt ons in de sloppenwijken van Mumbai. Werkelijk honderdduizenden, misschien zelfs wel een paar miljoen mensen wonen hier in zelfgefabriceerde ‘huizen’ van houten en metalen platen, plastic zeilen en sommigen met een soort van deur ervoor. Aan elkaar gebonden met een touwtje of middels een spijker in een plankje. Op straat spelen de kinderen, wordt gekookt en gegeten, gewassen, alles eigenlijk. Hoewel het er triest uitziet, kan ik er eigenlijk niet mee zitten. Die Indiërs lopen er zelf ook langs alsof het normaal is. En dat is het dus ook: normaal. Onze gift van 10 Euro aan het goede doel (als we al zoveel geven, we blijven wel NL-ers…) zal het leven van deze mensen niet veranderen. Onze driver zei het volgende: “I have a job, but they have a smile.” Dat zegt denk ik genoeg.

In het park, verscholen in de beboste heuvels zijn de Kanheri Caves. Tussen de 2e en de 9e eeuw werden deze grotten door budhistische monnikken gebruikt als tempel en klooster. Wij denken beiden dat ze in de loop der jaren weggejaagd zijn door de vele apen die daar rondhangen. Dit zijn geen vriendelijke diertjes! Beter gezegd, aggressieve kleine etters!

Maar het hoogtepunt was wel de heuse echte Safari door het National Park. Beekse Bergen. eat your heart out! We hebben een kaartje gekocht en moesten even op de bus wachten. Geen probleem natuurlijk voor zo’n evenement. En toen kwam de bus. Een roestig stuk blik van groot formaat waar zo’n veertig mensen uitkwamen. Is het van binnen dan zoveel groter dan aan de buitenkant blijkt? Aldus namen we onze plaatsen. En er kwamen mensen, en steeds meer mensen. In dit opeengepakte voertuig zonder airco en zonder werkende ventilatie anders dan het schuifraampje, beginnen we de tour. Maar POTVERDIKKIE, waarom STINKT dit volk zo enorm??? Waarom hebben wij zo’n sterk ontwikkeld reukorgaan??? Mogen we ERUIT??? ’t Is dat we ervoor betaald hadden! De deur van de bus ging dicht en we konden niet meer weg. We gaan door dubbele hekken voor de veiligheid. Toch vreemd dat er één gewoon open staat.
Na een paar minuten komen we bij de tijgers. Direct springen de Indiërs van hun stoeltjes om deze wilde beesten te zien. Maar waar zijn ze dan??? En daar op een afstandje achter nog een hek zien we een witte tijger die ongeinteresseerd wat heen en weer loopt. En jeetje, daar zien we een tweede tijger! Gossie, het stikt hier van de wilde dieren! Een hoop ‘Oeehhs’ en ‘Aaahhhs’ later, vervolgen we onze weg naar de leeuwen. En weer staat één van de dubbele hekken gewoon open. Na wat bochten en hobbels stopt de bus bij een bosje. Gelukkig was er iemand die de leeuw voor ons aanwees terwijl ‘ie onder het bosje lag te slapen, anders zouden we ‘m gemist hebben! En weer veel ‘Oeehhs’ en ‘Aaahhhs’. De bus rijd snel verder, einde van de Safari…
Toen we wegreden en onze driver vroeg “You like?” hebben we volmondig “Ja” geantwoord. We kunnen toch moeilijk toegeven dat dit toch wel één van de meest waardeloze activiteiten ooit in een vakantie was!

Dag 3: pure verwennerij! Op de 1e dag hebben we al gereserveerd, hoewel we een beetje gek werden aangekeken. “Horen jullie hier wel?”. Maar m’n HSBC Goldcard doet wonderen natuurlijk. Aldus verblijven we een nacht in het Taj Mahal Palace Hotel. Werkelijk het meest luxueze hotel waar we ooit verbleven zijn. En het mooiste van alles: bij het inchecken bleek dat we een upgrade kregen naar de Primrose Suite. Onze eigen butler, prachtig uitzicht op de “Gateway to India”, cocktails in de clublounge, een enorme LCD-TV in de living én de slaapkamer, natuurlijk met internetaansluiting, onze eigen diningroom, alle mogelijke badkamer- en toiletartikelen. Wat een ongekende luxe! Echt nog nooit zoiets meegemaakt! Voor ons gemak (we verblijven tenslotte in de Taj in Mumbai) hebben we onze butler eerst een ontbijt laten serveren. Croissants, vers fruit, koffie, thee, allemaal zoals het hoort.

’s Ochtends zijn we nog naar Elephanta Island gevaren. Vanaf de Gateway vertrekken de bootjes. Doe geen moeite om een kaartje te vinden, die vinden jóu. Met veel verbaal geweld word je naar de bootjes gelokt die zogenaamd ieder moment kunnen vertrekken. “Quickly, quickly, boat leave”. Het eiland, op zo’n uur varen, werd door de Portugese veroveraars al Elephanta Island genoemd vanwege de grote stenen olifant aan de kust van ’t eilandje. De olifant is al een tijdje weg, maar de naam is gebleven. Het eiland is nu het meest bekend om z’n grotten met de enorme uitgehouwen Hindu-beeldenissen. Deze Shiva-figuren zijn werkelijk prachtig! En ook hier stikt het weer van die kleine etters: apen! Opgenaaid door de drommen toeristen kunnen sommigen écht gevaarlijk zijn. Oppassen!

Die middag doen we niets anders dan van de luxe genieten aan het zwembad van het Taj Mahal Palace Hotel. Van de trieste armoede die buiten op straat is, merken we niets meer. Heerlijk! En toen we ’s avonds zochten naar het telefoonnummer van één van de restaurants en hiervoor onze butler belde antwoorde hij: “Shall I make the reservation for you, sir?”. Kijk, dat vinden we nou aardig. De rest van de avond brengen we lui door. Die enorme breedbeeld TV is toch wel geweldig om een DVD-tje op te kijken vanuit dat heerlijke king-size bed!

De laatste dag (wisten wij veel…) word besteed aan souvenirs kopen. Die zijn er genoeg in India. In alle prijsklassen. Van “echt” antiek tot écht antiek, van leuk geprijsd tot ver boven ons budget. Met tassen vol teruggegaan naar de Taj. Past het allemaal nog in onze koffer? Wat te doen met de rest van de tijd??? Aan het zwembad dan maar weer, vervelend!
Uiteindelijk is het de tijd om alle spullen in onze tas te proppen (inclusief alles wat we uit onze suite meepikken) en richting het vliegtuig te gaan. Maar er is eerst nog het cocktail-uurtje in de club-lounge waar we natuurlijk gebruik van kunnen maken. We verblijven tenslotte in de Primrose Suite.

We laden onze spullen in de taxi en we zijn weg, bye bye Taj Mahal! We zijn de straat nog niet uit of het word al duidelijk: dit wordt een drama om bij het vliegveld te komen. Net in het spitsuur én de laatste druppels van het regenseizoen. Da’s een mooie combinatie om van het verkeer in Mumbai een enorme chaos te maken. We doen er meer dan 3 uur over om bij het vliegveld te komen. De balie is inmiddels gesloten en we kunnen niet meer inchecken. We missen ons vliegtuig! Bij geen van de luchtvaartmaatschappijen op het vliegveld kunnen we een ticket terug naar Dubai boeken. PANIEK!!! Uiteindelijk kunnen we via internet een ticket boeken voor een terugvlucht de volgende dag ’s avonds. Nu nog een slaapplaats.

Uiteindelijk belanden we in de Hyatt, vlakbij het vliegveld. Uiteraard waren alle goedkope kamers nét uitverkocht, maar gelukkig konden we nog in een ‘deluxe’ kamer terecht. Kostte natuurlijk ook ietsiepietsie meer. Maar we waren gered… Een extra dag vakantie is helemaal niet zo leuk als je erop ingesteld bent die avond weer in je eigen bed te slapen. Het Hyatt kon in onze ogen dan ook niet veel goeds doen. Slecht ontbijt, te dure kamer, slechte service, waarom kunnen we geen gebruik maken van het zwembad?, de TV in de lounge staat te hard, de gratis internetverbinding is te langzaam… Het is duidelijk: we wilden weg! De avond van vertrek echt extreem vroeg naar het vliegveld gegaan; stel je voor dat we ‘m weer zouden missen. Het was goed (zelfs met een overvolle vlucht) om met onze eigen AirArabia weer op Emirati bodem te landen. “Home Sweet Home”.

En ja hoor! Een tripje naar India is natuurlijk niet compleet zonder een ongewenst souvenir mee te nemen, een maaginfectie om maar eens wat te noemen! Deze ‘Bombay-belly’ hebben we beiden op de laatste dag opgelopen. Was het de spaghetti? Toch het water waarmee we onze tanden gepoetst hebben? Of een bacterie die stiekem al een paar dagen op de loer lag na die spicy curry? In Dubai aangekomen er toch maar even in het ziekenhuis naar laten kijken. Gelukkig loos alarm. Na wat gerustellende woorden van de dienstdoende arts en wat medicijnen terug naar huis, slapen, kotsen, andere dingen en weer slapen...

Conclusie: Iris en ik waren inderdaad niet razend enthousiast. Mumbai is de moeite waard, maar 3 dagen is waarschijnlijk meer dan zat, ondanks de luxe van de Primrose Suite. Een tweede bezoek aan India gaat zeker nog eens gebeuren, maar Mumbai slaan we dan waarschijnlijk over.


Op de avond dat we terugvlogen, bleek een vlucht van Air India van Mumbai naar Dubai (die echt slechts een paar minuten voor ons is vertrokken) aan de grond gezet te zijn op een militair vliegveld even buiten Abu Dhabi. Halverwege de vlucht kreeg de luchtvaartmaatschappij een heuse bommelding voor dit vliegtuig! Uiteindelijk bleek het loos alarm en konden alle passagiers hun reis vervolgen. Vreemd dat hieraan nagenoeg geen aandacht besteed werd in de media. Dit bericht vond ik ergens op pagina 5 van een lokale krant. Toch even slikken…


En voor diegene die denken dat ik alleen maar vakantie aan het vieren ben en ‘schoone maaskes’ aan het vermaken ben: NOT!!!

De afgelopen 2 weken ben ik niet meer in Dubai geweest en heb ‘k alleen maar gewerkt! M’n avonden vul ik nu met m’n laptop op schoot naar dvd-tjes kijken of een half uur naar Ras al Khaimah rijden voor de dichtstbij zijnde Starbucks-koffie. Gelukkig is het einde van deze BELACHELIJKE werktijden (7 dagen per week van 6 ’s morgens tot 6 ’s avonds!) in zicht! Krijg ik daarmee ineens weer een leven hier in Dubai???

Da’s dan misschien stof voor een volgende!