De tijd vliegt

Slechts ÉÉN reactie op m’n vorige bericht????????????? En er waren nog wel van die mooie foto’s van Libanon bij! Beetje jammer weer.


Inmiddels ben ik hier één jaar en 29 dagen. De tijd gaat echt ongelooflijk hard. Kan natuurlijk niet anders als je alleen maar aan het werken bent.

Over werken gesproken! Eerder heb ik al eens verteld dat ik op een cementfabriek aan de andere kant van het land werk. Inmiddels hebben we zo’n 70 duizend kubieke meter beton geblubberd. Dat wil zeggen dat we nog zo'n 45 duizend meter van dat grijze spul te gaan hebben. En da’s niet niks. Hoewel het ontwerp van een cementfabriek inmiddels toch een voorgekouwd geheel zou kunnen zijn, komen er voor ons nog wekelijks nieuwe gebouwen bij. Funderingen hier, kolommen daar, opstortingen of kabeltunnels weer ergens anders. Ook hier zijn wijzigingen heel normaal en aan de orde van de dag. Komt ook hier de planning niet ten goede, net zo min als die immer trage gegevensverstrekking.

Toch storten we nog dagelijks enkele honderden kubieke meters beton (alsof het niets is) en zien we het project groeien. Inmiddels zijn 4 van de 7 silo’s gereed. De verwachting is dat voor het eind van het jaar het meeste beton in een bekisting gegoten is. Het blijft een erg interessant project, dat zeker! De foto’s zijn van zo’n 3 weken geleden. Het ziet er dus inmiddels weer heel anders uit.

En wat doe ik nou eigenlijk zelf? Met grote regelmaat vraag ik met dat ook af! De laatste keer dat ik erover nadacht was ik verantwoordelijk voor de uitvoering van de silo's (die lange ronde dingen op de foto's) en een aantal andere gebouwen. Hoe het komt weet ik al niet meer, maar ik ben ook verantwoordelijk voor de zogenaamde site-logistics. Dat wil zeggen??? Alle gebeuren rondom het bouwen, maar non-productief. Dus alle (graaf-) machines, de eigen betoncentrale, de surveyors, onze eigen buigcentrale, timmerwerkplaats, en ga zo maar door. Het lijkt wel een opsomming voor m'n cv...

Waar we de laatste weken wel erg veel last van hebben is toch echt die bloedverziekende hitte. De hele maand juli was eigenlijk OK. Redelijke temperaturen met af en toe een windje. Maar zeker nu de laatste dagen in augustus, is het echt heet. 45 graden is heel normaal, met vaak een droge, harde wind. En om dan 60 meter trappen te beklimmen (de lift is eruit bezuinigd) om op de glijbekisting van m’n silo te kijken… Ook dit jaar zijn in de maanden juli en augustus de werktijden op last van de overheid weer aangepast. Tussen 12 en 3 ’s middags wordt niet gewerkt, op straffe van een enorm hoge boete. Voor sommige bewerkingen (zoals de slipform) is een vergunning aangevraagd om ook tussen 12 en 3 te mogen werken.


En wat doe ik zoal in het weekend de laatste tijd? Naast werken natuurlijk… Onlangs zijn we voor de verandering weer eens dronken geworden in één van de vele pubs en discotheken in Dubai. Het lijkt wel of er na een jaar nog steeds wekelijks wat nieuws te ontdekken valt.

Na zo’n zware nacht kon ik eindelijk weer eens uitslapen. Daarna, vaste prik, het ontbijt. Op vrijdag wordt dat nog steeds genuttigd bij “Boulangerie & Pattiserie Paul” (maison de qualité fondée en 1889, jazeker!), al dan niet in het gezelschap van collega’s of de krant op vrijdag.

Normaliter staat er verder niets op het programma dan weer gaan slapen, dvd-tje kijken of ‘n beetje internetten. Maar het vorige weekend hebben we met z’n 3-en heel wat anders gedaan, namelijk een Thaise Massage. Neeheeehhh, niet zó een, maar een nette, gewoon met je kleren aan. Stond al een tijdje op het programma, maar druk, druk, druk, en er nu dan toch nog van gekomen. De keurige massagesalon die we in één of ander boekje vonden bleek aan de andere kant van Dubai, niet zo ver van Sharjah. Eenmaal daar aangekomen was er de keus tussen 2 vrouwelijke masseuzes en 1 heuse, echte ladyboy. En waarom eindig ík nu weer met de ladyboy??? Toen ik eenmaal over de gedachte heen was (echt, dat ging niet zomaar) bleek dat hij/zij wel heel stevige handjes had, bijna mannelijk zelfs. Al snel kwamen de herinneringen boven van de vrijwillige martelingen die ik zo graag in Thailand onderga: PIJN!. Hij/zij pakte zonder mededogen m’n beenspieren om ze even over het bot te rollen. En voordat de ene spier losgelaten werd voelde ik zijn/haar handjes al in een volgende spier knijpen. Nadat armen en benen ‘losgemaakt’ waren is ook m’n rug nog even gebroken. Vriendelijk heb ik Yasmine (zijn/haar naam) bedankt voor haar kunsten. Maar eerlijk is eerlijk, na zo’n martelgang voel je je toch echt opgeknapt.


In Dubai is het duidelijk merkbaar dat de vakanties weer bijna afgelopen zijn. Alle expats en ook lokalen keren terug van hun vakantiebestemming. Veruit de meesten zijn natuurlijk gewoon gevlucht voor de warmte! Enorm nadeel is nu weer dat de wegen weer verstopt raken. De afgelopen weken was het heerlijk rustig (hoewel…) en kon je zó naar huis rijden. Nu is het weer bij ieder knooppunt van wegen aansluiten. En alsof velen even moeten laten zien dat ze weer terug zijn, wordt er echt BELACHELIJK gereden.


En voor de rest ben ik alleen maar ENORM BOOS! Deze week hebben die HONDEN van Dubai Municipality hele mooie oranje bordjes met prachtige blauwe letters in heel m’n woonwijk geplaatst. PAID PARKING. Kom je na een lange dag buffelen&beulen uit de woestijn nietsvermoedend thuis, staan er ineens overal van die VERVLOEKTE bordjes! Natuurlijk geheel zonder aankondiging! Alsof er met de olie en het opkomende toerisme nog niet genoeg geld in de lokale schatkist stroomt! UITZUIGERS! In Rotterdam zou ik graag betalen voor een parkeerplaats, maar hier heb ik er nog geen halve Dirham voor over! Ik zal nu proberen één van de schaarse plekjes in de parkeergarage van m’n appartementencomplex te bemachtigen. Maar of dat lukt…???


Tot de volgende. MAAR IK WIL WEL WAT MEER REACTIES!!!!!!!!!