Visite #4

Amai! Miljaar! De één na laatste week van april waren daar ineens Den Bellugische ex-collega’s Modest & Ivo, zomaar uit Antwaarpen overgekomen. Hoewel er al sinds de zomer vorig jaar over gesproken werd, had ik niet verwacht dat ze zouden komen. Maar een woord is een woord, óók in Bellugie, zenne. En ik vond het echt tof dat ze er waren!

Ik blijf met onderstaande tekst natuurlijk wel wat achter, op de Rijnkaai zullen de verhalen ongetwijfeld de ronde doen. Maar vooruit, bij deze toch mijn digitale kant van de verhalen.

Blijkbaar is die bewuste week van april toch een zeer drukke week. Zowat alle budget-hotels hebben niet alleen hun prijzen verhoogd, maar veel bleken ook vol. Uitendelijk toch een plekje gevonden voor de heren. Het door mij voorgestelde President Hotel, op loopafstand van m’n appartement, was helaas géén succes. De Filippino-nightclub op de 4e verdieping maakte voldoende herrie om de heren het hele eerste nachtje wakker te houden. Aldus naar een ander hotel verhuisd voor een degelijke nachtrust: het degelijke en prijsvriendelijke Ibis-hotel. Echt een aanrader voor volgende bezoekers.

Natuurlijk is er veel over bouwen, werken, Dubai, bouwen, vrouwen, werken en m’n voormalig werkgever gesproken. Alsof het gisteren was dat ik vertrokken ben kwamen er ook nog veel onverwerkte frustraties naar boven. Maar jawel Modest, ik heb me er de afgelopen dagen overheen gezet. Voornamelijk door me druk te maken over mijn huidige werkgever!!!

Zal bij deze dan ook toegeven dat ik het collegiale van Antwerpen en Dordrecht best wel mis hier (dit zal me vast veel reacties van andere ex-collega’s opleveren?). Wie weet maak ik ooit nog weer de stap om voor die andere aannemer terug te gaan werken… Ins’Allah…

Eén van de avonden hebben we tot in de vroege uurtjes doorgebracht op de 51e verdieping van één van de Emirates Towers. Vreemdgenoeg mochten we geen foto’s maken van de bar zelf. Dus zal ik het maar proberen te beschrijven. Het is er hoog, modern, veel houttinten, veel glas waardoor een zeer goed uitzicht over Sheikh Zayed Road en Jumeirah, traditioneel geklede arabieren achter een groot glas bier, Engelse toeristen, een prostituée op naaldhakken met een glas rode wijn, en daarna nog een glas rode wijn, jonge verliefde stelletjes, Libanese jongeren, zakenlui die in hun eentje een aantal cocktails wegdrinken, de prostituée die aanspraak heeft, 2 Belgische toeristen met een Stella en een ‘Ollander met een aardbei-amandelcocktail (echt heerlijk was ‘ie). Hebben jullie een beetje een indruk? Welkom in Vu’s Bar!

Ook nu weer was ik in de gelukkige omstandigheid om een gewerkte vrije vrijdag zomaar te kunnen compenseren op een maandag (wat heb ik het toch goed hier!) en aldus met Modest & Ivo naar Hatta gereden. Tijdens onze rit langs de rode zandduinen tussen Dubai en Hatta zijn we nog gestopt om nader kennis te maken met de ‘local wildlife’, kamelen natuurlijk!

Lunchen in Hatta doe je natuurlijk in het Hatta Fort-hotel alwaar alle berg- en woestijnexpedities, toeristen en expats zich verzamelen, gewoonweg omdat het de enige vreettent in Hatta is! Maar de lunch is er zeker niet slecht. Na de lunch moet er gezwommen worden in de natuurlijke Hatta-pools in het prachtige berglandschap. Hoewel het voor mij niet de eerste keer was om in de pools te zwemmen, blijf ik het echt helemaal geweldig vinden.

Op de terugweg van Hatta naar Bur Dubai zijn we in The Irish Village beland. Een typische Ierse Pub-achtige sfeer waar veel expats komen. Gezellig op een terrasje zitten, kletsen, drinken en goed eten. Ik ben zeker niet van plan om huwelijken te breken, maar ik wil toch bekend maken dat we tegenover het meest geweldige, natuurlijke heuvellandschap zaten. Blond en zeer vol van boven, we konden niet ophouden om erover te praten! Jammer dat het op de foto niet helemaal tot uitdrukking komt. Maar het staat in m’n (lees: ons!) geheugen gegrift.


Hoewel ik me voorgenomen had ook weer eens wat meer over m’n huidige project te schrijven, heb ik er bij nader inzien HELEMAAL GEEN ZIN IN! M’n geklaag over de afstand van Dubai tot het project in m’n Mitsubishi Lancer-iets (zonder airbags), de lange dagen, de gewerkte vrijdagen en natuurlijk m’n veel te lage salaris (ondanks de echt ongelooflijke topprestatie die ik iedere dag weer lever) moeten tot een volgende keer wachten. Beetje jammer, nietwaar?


Sinds kort heb ik er wél een nieuw digitaal klaag-item bij: die bloedverziekende hitte! Afgelopen dagen hebben we op een geschikt plaatsje in de zon een thermometer gehangen. 52 graden bleek het! En de échte hoge temperaturen komen er nog aan! Da’s een mooi vooruitzicht.


M’n volgende verlof is bijna aangebroken! En dat is heel goed nieuws!!! Lange tijd heb ik me afgevraagd waar ik naar toe zou gaan. NL was al vlug afgeschreven gezien het grote aantal visite. Mensen die niet langs konden/wilden komen de afgelopen maanden moeten maat tot eind van het jaar wachten om me te zien! Maar waar dan wel naartoe? Dat is toch wel een heel belangrijke en vooral heel moeilijke keuze. Naar India? Maar er zijn al zoveel Indiërs in de Emiraten. Naar een tropisch Thais eiland dan, waar m’n enige zorg is of ik fish of chicken voor de lunch neem? Naar Turkije, maar da’s misschien een wat groot land voor 2 weken? Bovenaan m’n lijstje staat nog steeds Iran. Maar nadat meerdere mensen hebben gezegd dat het misschien toch ietsiepietsie beter is om wat later te gaan, heb ik na lang wikken en wegen besloten om naar Syrië & Libanon te gaan. Op deze manier zie ik toch wat meer van het Midden-Oosten, doe ik weer eens wat cultuur op, maar ben ik wel weg uit de hectiek van Dubai en omstreken.

M’n ticket is geboekt en momenteel wordt (door de baas!) hard gewerkt om de benodigde visas te krijgen. Aldus vertrek ik de 19e mei vanaf het vliegveld in Dubai op weg naar Damascus in Syrië. Na een 2-tal weken rondreizen vlieg ik de 2e juni terug van Beirut naar Dubai. En ik kan vertellen dat ik er echt zin in heb. Bijna niet voor te stellen dat ik eind volgende week al in het vliegtuig zit!


Ik wil tot slot nog iets bekennen: IK BEN VERLIEFD! Sinds enkele weken ben ik helemaal hoteldebotel! 60GB, het mooiste zwart, klein van formaat slechts 103,5 x 61.8 x 14 mm, capaciteit van 15.000 nummers, 25.000 foto’s en 150 uur aan video, natuurlijk een kleurendisplay en het wereldberoemde en unieke Apple Click Wheel… Inderdaad: mijn heuse eigen iPod. Niet dat ik een nieuwe mp3-speler nodig had, maar gewoon omdat ik ‘m wilde hebben! Expat-geld moet namelijk rollen!


Tot de volgende!