VAKANTIE !!!!!!!!

De WK-gekte is ook hier losgebarsten. In alle cafés en alle zichzelf respecterende hotels kunnen de wedstrijden gevolgd worden, al dan niet tegen betaling van een paar Dirhammetjes. Gelukkig hoef ik daar dus niets van te missen.


Na 4 maanden werken was het weer zover: VERLOF!!!!!!!! Omdat ik zo’n hoop te vertellen heb (waarschijnlijk de meeste tekst ooit op m’n site) én omdat ik nog wel een paar dagen nodig heb om alle 1200 foto’s uit te zoeken, knip ik m’n vakantie-avontuur maar in 2-en.


Enigzins zenuwachtig ben ik de eerste dag -vrijdag 19 mei- in Damascus gelandt. Hoe zal het gaan met het binnenkomen? Is er strenge controle? Voor mij was het de eerste keer dat er vóóraf een visa geregeld moest worden. Het is geen stempeltje dat je bij aankomst op het vliegveld kan kopen; zonder visa kom je Syrië gewoonweg niet binnen!

Zonder moeilijkheden ben ik Syrië binnengekomen. Wat was het eerste dat me opviel toen ik in de taxi naar m’n hotel reed? Wat is het hier groen! En zijn dat naaldbomen? Da’s lang geleden! Waar is de hoogbouw? En waar zijn de bouwkranen? Oh ja, ik ben niet meer in Dubai…

Gelukkig heb ik een vroege vlucht kunnen nemen en had ik dus nog heel de dag in Damascus. M’n spullen afgegooid in het hotel en gelijk de stad in. De reservering via internet bleek niet helemaal aangekomen en ter compensatie kreeg ik een werkelijk geweldige kamer met een nog veel beter uitzicht! Da’s toch mooi dat we nog niet helemaal op de digitale snelweg kunnen vertrouwen!

Het oude stadsdeel bleek niet meer dan zo’n 15 minuten lopen van m’n hotel. Verschrikkelijk vermoeid van al dat veel te harde werken in de stoffige bergen van de Emiraten ben ik eerst naar een Hammam gegaan, de oudste van Syrië nog wel. Je weet wel: sauna, stoombad, scrub, douche, massage, thee erbij, helemaal top, dat had ik verdiend! Nu opgefrist de oude stad verkennen.

Ooit een Romeinse tempel, later een basiliek, nu de Umayyad moskee; het belangrijkste religieuze gebouw in Syrië. Anders dan ik gewend ben in een Islamitisch land, kan je als toerist hier gewoon binnen. En dat is echt de moeite waard, wat een prachtig gebouw! Hoewel de Romeinse en Christelijke invloeden zijn nog duidelijk te zien zijn (laat ik de Minaret van Jezus noemen), is het gebouw nu onmiskenbaar een moskee, vooral als je rond de oproep voor het gebed in de buurt bent. Vanaf alle 3 de minaretten klinken de verzen uit de Koran.

Al snel werd ik in de moskee aangesproken. “Hello”, “Where you from?”, “Germany? French?”, “Sprechen sie Deutsch?”. En dat gewoon omdat ze een praatje willen maken en oprecht vriendelijk zijn. Dat was ik niet gewend! Als nuchtere ‘Ollander verwacht ik dan altijd dat ze op m’n dikke toeristen-portemonee uit zijn. Maar dat bleek helemaal niet het geval. Zo heb ik een tijdje zitten praten met een Syriër die enorm veel te vertellen en te vragen had, maar eigenlijk moeilijk Engels sprak. Zijn vrouw moest af en toe met een woordje te hulp schieten. Vol trots vertelde ‘ie over z’n dochter Noor en de betekenis van haar naam, “Het Licht”. Iedere paar seconden kreeg ik nootjes aangeboden, of een snack. Geweldig om zo een tijdje met Syriërs te kletsen. En dat als niet-gelovige in de 3e belangrijkste moskee van de Arabische wereld.

Omdat op vrijdag de souqs dicht zijn ben ik de stad weer ingegaan. Al wandelend door Damascus was daar ineens die heel herkenbare, heerlijk zoete lucht. Jahaaaahhhh SHEESHAAHAAAAHHH!!!! Ik kon de verleiding niet weerstaan en heb daar dus nog een uurtje of 2 gezeten op een terrasje, al lurkend aan het uiteinde van die waterpijp. Natuurlijk met de all-time-favorite: appelsmaak! Als enige toerist ooit daar, kreeg ik af en toe vragende blikken, waarna een lach of een goedkeurend knikje. Ik hoorde er helemaal bij!


Dag 2: NIET vroeg opgestaan! Da’s genieten! En dan doe je de deuren van je balkon open, blijkt het weer prachtig weer en zie je die geweldige stad Damascus. Ja, het is écht vakantie!

In m’n hotel heb ik een chauffeur voor een halve dag geregeld en zijn we naar Maalula gereden. Een klein plaatsje op zo’n uur van Damascus, tegen een steile bergwand. Hier wordt als één van de laatste plekken nog Aramaic gesproken, ook wel de ‘taal van Jezus’ genoemd. Eens een veel gebruikte taal in het Midden Oosten, maar nu bijna uitgestorven.

Op de terugweg naar Damascus zijn we langs Seidnayya gereden. In dit plaatsje is het 6e eeuwse Grieks Orthodoxe Onze Lieve Vrouwe klooster. Eén van de belangrijkste christelijke bedevaartsoorden in het Midden-Oosten. Het door de heilige Lucas geschilderde portret van de Maagd Maria hangt in een soort van catacombe; klein, benauwd en zonder ramen. Dat hier sinds jaar en dag mensen komen om voor wonderen te bidden is te zien en helaas te ruiken. Hoewel erg indrukwekkend (fotograferen helaas verboden), heb ik het hierbinnen niet lang uitgehouden.

De middag en ‘t begin van de avond heb ik gevuld met een bezoek aan het ‘National Museum’ in Damascus (zeer interessant, maar helaas overduidelijk dat het budget voor kunst&cultuur niet zo hoog is in Syrië) en een tijdje op het terras van Beit Jabri, één van de oudste huizen in Damascus met werkelijk een prachtige binnentuin. Een mooie plek voor een SHEESHAAHAAAAHHH (het is tenslotte vakantie) en om eindelijk eens een soort van planninkje voor de rest van de trip te maken. Waar ben ik eigenlijk? En wat wil ik allemaal zien?


De dag erna redelijk op tijd opgestaan om naar de volgende bestemming te gaan: Palmyra, door Arabieren ‘Tadmur’ genoemd. Vanuit het hotel een taxi gechartered naar het busstation. Onderweg bleef de chauffeur maar aandringen om mij hoogst persoonlijk zélf naar Palmyra te rijden. En dat allemaal voor een schappelijke 50 US dollar. Geen behoefte aan, want een busticket kost nog geen 4 dollar. Een comfortabele busrit van zo’n 4 uur over een afstand van 220 kilometer waarbij we onderweg vermaakt werden met The Excorcist, gelukkig met Arabische ondertiteling. Beetje vreemd om een schreeuwende, krijsende en schuimbekkende Linda Blair in de bus in Syrië tegen te komen. Tijdens de rit zie je het landschap veranderen van het enigszins groene berglandschap rondom Damascus in een droge en dorre woestijn. Dat nu juist hier de hoofdattractie van Syrië is: de ruïnes van eens een rijke stad uit de 2e eeuw voor Christus, op de vroegere ‘Silk Road’ vanuit China.

Rond het middaguur aangekomen moet ik me vermaken in het rondom de ruïnes gecreëerde nieuwe stadje, aangezien alle attracties pas aan het eind van de middag weer open gaan. Is deze siësta nog een overblijfsel van de Franse overheersing? Dat het toeristisch laagseizoen is was duidelijk merkbaar, het stadje van Palmyra bleek helemaal uitgestorven.

4 uur: eindelijk naar de ruïnes. Aangezien het allemaal op enige afstand was (Palmyra is zeker niet klein) heb ik een taxi vanuit het hotel kunnen regelen die me voor het vriendelijke bedrag van 10 dollar overal heenreed. “Special price for you my friend”, natuurlijk met nog enige commissie voor het hotel. De rijen kolommen van de ‘Grote Colonnade’, het Amfitheater (in zeer goede staat!), de Tempel van Bel, ooit één van de belangrijkste goden en de graftombes in ‘The Valley of the Tombs’ zijn toch echt wel indrukwekkend te noemen. Maar het beste vind ik toch wel de Citadel, hoog op de berg. Een geweldig uitzicht over de valleien van Palmyra en een werkelijk prachtige zonsondergang over de woestijn.

Misschien ben ik wat verwend na het Romeinse Gerasa in Jordanië en de vele andere dingen die ik inmiddels gezien heb, al dan niet in het Midden Oosten. Maar één dag tussen opgestapelde oude Romeinse, Perzische en Palmyreense stenen vond ik echt wel voldoende.


Het is inmiddels maandag en nu op naar het gemoedelijke Hama, de 4e grootste stad van Syrië en vooral bekend om z’n waterwielen ofwel noria’s. Om tijd te besparen heb ik ook nu weer een taxi gehuurd. De rit is gevuld met gesprekken over politiek, Syrië en Libanon en over Dubai. Ik wilde graag langs ‘Krak des Chevaliers’, het kruisvaarderskasteel uit de 10e eeuw niet zo ver van de kust. Hoewel niet helemaal op de route van Palmyra naar Hama, wél een ‘must-see’ in Syrië!

Het landschap is tijdens de gecharterde rit veranderd in groene bebouwde en beboste heuvels. Ik waan me niet meer in het Midden Oosten, maar bij één van de oude kastelen ergens in Frankrijk. Wat een verschil met de woestijn van vanmorgen! Krak des Chevaliers is een kasteel in zeer goede staat. Sommige delen zijn echt nog als honderden jaren geleden. Het is ook de eerste plek in Syrië waar ik echt veel toeristen tegenkom. Een paar uur hier rondhangen is genoeg en we gaan verder naar Hama.

De eerste middag in Hama ben ik op pad gegaan zonder camera. Werd echt even moe van mezelf om als een Japanse toerist door Syrië te gaan: "Vely bjoetifoel" Klik-klik-klik-klik... En het was alweer 2 dagen geleden (m’n handen gingen bijna trillen), dus tijd voor een SHEESHAAHAAAAHHH. Op een prachtig terrasje onder de bomen langs het riviertje Orontos dat dwars door het stadje stroomt. De regelmatig passerende ‘eau-de-riool’ uit het riviertje doet niets af aan het genieten van m’n waterpijp en een ‘Turkish coffee, medium sugar’. En ja, doe er ook maar een flesje water bij.

Na de noria's uitgebreid gefotografeerd te hebben op de 2e dag, ben ik op een bankje in een park in slaap gevallen. Wat is op vakantie gaan toch heerlijk! Hoewel er ook rondom Hama diverse attracties zijn had ik eigenlijk alleen maar zin om een daagje te relaxen in dit prachtige stadje.


Woensdagmorgen vertrek ik naar Aleppo, de 2e grootste stad van Syrië, in het noorden vlakbij de grens met Turkije. Ook nu weer (om tijd te besparen) met de taxi van het hotel, een aftandse mercedes uit 1967. Syrië lijkt af en toe het Cuba van het Midden Oosten, de meest oude auto’s rijden hier nog als (bijna) nieuw rond.

Omar, m’n chauffeur voor vandaag (die graag klaagt over het weinige salaris dat het hotel betaald en over de tijd dat ‘ie veel verdiende als buschauffeur), begint al binnen enkele seconden over uitstapjes op de route van Hama naar Aleppo. De ‘Dead cities’ zijn (helaas voor Omar) inbegrepen in m’n deal met het hotel. Verlaten steden uit de Romeinse en Byzantijnse tijd tussen de appelbomen en olijven, waarvan hele delen nog compleet overeind staan. Een gekke gewaarwording om hiertussen te wandelen. Hoe moet het er vroeger uitgezien hebben? Waarschijnlijk zijn deze steden verlaten omdat de handelsroutes verlegd zijn, maar helemaal duidelijk is het niet.

Met Omar ben ik overeengekomen om voor 10 Euro naar Qala’at Samaan te rijden. De Syriërs zijn echt dol op buitenlandse valuta, die ik gelukkig nog in m’n portomonee heb. Een klein ommetje van zo’n 50 kilometer op de weg naar Aleppo. De ruïne van deze basiliek van St. Simeon, volgens de reisgids het meeste bekende persoon uit de 5e eeuw en ooit de grootste kerk ter wereld, is nog in zeer goede staat. Omar had gelijk, echt wel de moeite waard. En het uitzicht over de groene valleien is prachtig, overal sinasappelbomen, kersenbomen en olijven.

Aan het eind van de middag zijn we in Aleppo aangekomen. Omar heeft me afgezet bij Hotel Baron. Hier wilde ik blijven de dagen dat ik in Aleppo zou zijn. Gebouwd aan het begin van de 20e eeuw en ooit het eindstation van de befaamde Orient Express aan de rand van Aleppo, nu een degelijk hotel met klassieke allure echt middenin de stad. Misschien een beetje ouderwets, maar ik ben tenslotte al 33.

Inchecken, even genieten van de drukte van de straten vanaf m’n balkon en daarna gelijk de stad in. Dat Aleppo vroeger en ook nu nog een handelscentrum is blijkt uit de enorme souq. Werkelijk alles, maar dan ook alles is hier te krijgen. Kleding, potten en pannen, etenswaren van nootjes tot schapekoppen en uiteraard souvenirs in alle soorten en maten. Noem het maar op, in de souq in Aleppo is het te krijgen. Niet alleen voor de toeristen, maar juist voor de lokalen. Deze toerist kon zich niet langer inhouden en dus heb ik hier m’n souvenirs van Syrië gekocht.

De late avond en vroege morgen heb ik doorgebracht aan de bar van Hotel Baron met Hsu, een Taiwanese zakenman en een Palestijnse, in Aleppo wonende architect. We hebben zo’n beetje alle wereldproblemen opgelost die avond. Uiteindelijk heeft de barman ons er echt uit moeten gooien, het bier was bijna op… Gelukkig hoefde ik niet verder dan de trap op. Dat was een goeie avond!

De Citadel van Aleppo is een waar ‘landmark’. Da’s een mooie om de donderdag te bekijken! De heuvel waar de Citadel op staat is een natuurlijke en zeker niet ‘man-made’. Niet vreemd dus dat er al vanaf de 4e eeuw een soort van vesting op was. De Citadel geeft een prachtig uitzicht over Aleppo.

Moe van al dat lopen (ongetwijfeld had de enorme hoeveelheid bier van gisteren ook enige invloed) ben ik naar een Hammam gegaan, verstopt in het hart van de souq. Opgefrist kan ik er de rest van de dag tegenaan. Hoewel ik nog vele dingen kan doen in Aleppo heb ik eigenlijk alleen maar behoefte aan een SHEESHAAHAAAAHHH. Gewoon weer effe lekker zitten en een beetje de toeristen bekijken, want die zijn er genoeg in Aleppo.

Op de donderdagavond blijkt de bar van Hotel Baron een verzamelplek van expats. Zo kom ik Hollanders tegen die er al meer dan 15 jaar wonen. Canadezen op doorreis, Zwitsers die eveneens de bergen van Zwisterland verruild hebben voor de heuvels van Aleppo, Engelsen, en natuurlijk mijn nieuwe Taiwanese en Palestijnse vrienden. En weer lag ik niet zo vroeg op bed…


Na 2 dagen denk ik toch voldoende van Aleppo gezien en dus op naar de volgende bestemming: Lattakia, een grote stad aan de mediterrane kust. Volgens de reisgids en ook volgens de mensen die ik erover gesproken heb, is de beste manier om van Aleppo naar Lattakia te gaan per trein. En dat is zeker waar! De 3 uur durende treinreis door de heuvels van het kustgebied is prachtig! Door tunnels, over bruggen, langs kleine dorpjes, valleien vol olijven, echt waar, prachtig!

En omdat ik graag iedere échte vakantie een paar dagen aan het water verblijf, boek ik een kamer in het Le Meridien-hotel, mét strand en mét zwembad. Maar de luxe die ik van Le Meridien van St. Maarten en vooral de Emiraten ken, blijkt niet helemaal dezelfde als de luxe in Syrië. Laat ik de schoonmaaksters noemen die roken op m’n kamer, laat ik de rioollucht noemen rondom het zwembad en laat ik vooral de kamer noemen die veel te hoog aangerekend bleek, maar laat ik ook het uitgebreide diner noemen waar ik de enige aanwezige was in een enorme, maar lege eetzaal. Desalniettemin heb ik me toch redelijk vermaakt met NIETSDOEN! En dan vergeet je al snel de slechte indruk…

Vanuit Lattakia zal ik proberen om naar Libanon te gaan. Hoewel het volgens zeggen geen probleem moet zijn om de grens over te gaan ben ik er nog niet helemaal van overtuigd.


Jammer dat ik afscheid moet nemen van Syrië... Syrie is namelijk een prachtig land met zeer vriendelijk mensen. Ik ben echt geen terrorist tegenkomen (of ze waren misschien allemaal incognito die dag). Een land dat nog niet verpest is door McDonalds of KFC, waar "Fanta" "Crack" heet, waar moslims en christenen (lees: gesluierd en ongesluierd) prima naast elkaar leven, maar waar internet nog een schaarste is, waar een liter benzine niet meer dan 30 Syrian Pounds ofwel een halve euro kost, waar een ijsje met 3 bolletjes nog veel minder dan een halve euro kost, waar een ongelooflijke schat aan oude cultuur is en waar ik me ruim een week meer dan prima vermaakt heb!

Maar wat me waarschijnlijk het meest opviel was dat Syrië tenminste een écht land is. Na zo'n 10 maanden in een veredelde, uit de grond gestampte stad als Dubai, was het een heerlijkheid om weer in een echt land te reizen.

Gelukkig blijven hele delen van Syrië voor mij onbekend. Alle reden om hier nog eens terug te gaan!