Zwarte dagen

Dinsdagavond 4 juli 2006. De eerste halve finale van het WK voetballen: Duitsland tegen Italië. Ik was helemaal klaar om (weer) uit te gaan. Ik had m’n gewassen en gestreken shirtje al aan en had me voor de gelegenheid zelfs geschoren. Toen belde m’n vader vanuit NL met slecht nieuws: oom Dick is deze middag in het ziekenhuis in Dordrecht overleden. M’n zin in het voetbal was ineens verdwenen… Later die avond heb ik nog met m’n moeder gesproken en de details gehoord.

Even heb ik geworsteld met de vraag of ik wel of niet naar NL moest komen. Na niet al te lang nadenken de knoop doorgehakt en via de baas met spoed een ticket voor een directe vlucht naar Amsterdam kunnen krijgen. Hoewel, krijgen… Dat moet nog blijken…

Vrijdagmorgen rond de klok van half 6 ben ik op Schiphol aangekomen. M’n zussie stond al op me te wachten. Gelukkig kon ik bij mijn zeer goede vriend en Ideale Schoonzoon Jeroen blijven. In Ridderkerk, dus niet al te ver bij mijn ouders vandaan.

Vrijdagavond was de condolatie in Sliedrecht. Zaterdagmorgen was de crematie in Dordrecht. Erg emotioneel. De opkomst was groot, en dat is goed. Op deze dagen heb je alle steun nodig. Maar zoals het (helaas?) vaak gaat zijn dat ook de momenten waarop je familie weer ziet die je al jaren uit het oog verloren bent. Gelukkig blijkt dan ook dat de band er nog steeds is.

Naast m’n familie heb ik nog een paar vrienden kunnen zien en was er ook nog even tijd voor wat leuks. De avonturen van De Ideale Schoonzonen op DVD, een stuk of wat blonde Pelgrim-biertjes op het terras van het Doelencafé en een goed maal op een terrasje in Delftshaven. Moet kunnen…

De afgelopen dagen is er veel van vroeger bovengekomen. De Beekse Bergen-camping in Hilvarenbeek, ’t parkietje Charlie, de Rembrandtlaan, de gezamelijke liefde voor stripboeken, passie voor houten modelbootjes, de vele malen dat we met de familie kerst hebben gevierd in Hardinxveld, de nodige familieperikelen de afgelopen decennia en natuurlijk de lijdensweg van longemfyseen.

Ook ben ik gaan nadenken over mijn eigen einde. Wat wil ik? Onder de grond? In een mooi potje op de schoorsteen? Zeker nu ik in dit verre stoffige land ben is het handig om e.e.a. wat meer te regelen. Hoewel ik me voor vertrek had voorgenomen alles in orde te maken en niet de familie op te zadelen met twijfels over mijn wensen, is daar weer natuurlijk niets van gekomen. En het kan zo eenvoudig aangezien m’n zussie bij een notariskantoor werkt. Toch maar eens doen misschien…???

Hoewel het enorm vermoeiende dagen waren ben ik enorm blij dat ik naar NL gevlogen ben. Bij een gebeurtenis als deze wilde ik maar op één plek zijn: bij mijn familie.

Ik heb veel getwijfeld of ik dit verhaal op ‘waarbenjij.nu’ moest zetten. Hoe ver ga je met openheid? Is dit niet té persoonlijk? Na wat zelfcensuur hier en daar heb ik toch gedacht om deze zwarte dagen te delen. Maar laat het volgende verhaal weer wat vrolijker zijn…