Libanon

Allereerst bedankt voor de reacties op m’n ‘Zwarte Dagen’ van de vorige keer.


Is iedereen alweer terug van vakantie? Met de sleurhut naar Frankrijk? Camperen op de Veluwe? 2 weken slikken & snuiven op Ibiza? Paar weken mediteren in een Budhistisch klooster in Tibet? Thuis blijven en voor de TV hangen? ‘k Ben benieuwd…


Iedereen weet inmiddels van de actuele gebeurtenissen in het Midden Oosten. Na de ontvoering van 2 Israelische soldaten door de Libanese Hezbollah, nu zo’n 3 weken geleden, is er een heuse crisis. Een oorlog tussen de Amerikaanse kolonie Israël en het bijna weerloze Libanon (alhoewel, weerloos…?). In ieder geval een vergelding die in geen verhouding tot de ontvoering staat. En de wereld kijkt toe, verdeeld en zonder ingrijpen... Na een jarenlange burgeroorlog en een moeizame maar toch succesvolle wederopbouw is Libanon nu weer 20 jaar terug in de tijd geworpen. En het einde van deze strijd is nog niet in zicht.

Maar wat merk ik ervan in hier in de Emiraten? Het is zeker niet het geval dat hier een oorlogsdreiging is. Hoewel Libanon ‘dichtbij’ is, is het toch ook weer niet zó dichtbij. Wel staan nog dagelijks de berichten op de voorpagina’s van de verschillende kranten. De meest verschrikkelijke foto’s worden afgedrukt. Beelden van vluchtelingen, gewonde kinderen en volwassenen, het puin in Beirut en de zuidelijke Libanese steden. Echt verschrikkelijk! Het is niet te geloven dat ik amper 8 weken geleden door de straten in Beirut liep, terwijl daar nu alles volledig gebombardeerd is.

In de lokale media wordt de Arabische kant van de crisis natuurlijk sterk belicht. De kranten staan vol met artikelen van geletterde Syriërs, Libanezen andere Arabieren met een zeer duidelijke anti-Israelische en vooral ook anti-Amerikaanse toon. Toen Condeleeza Rice in het Midden Oosten was, stond er met grote letters op de voorpagina: “YOU ARE NOT WELCOME”. Kan het nog duidelijker? Opvallend ook hoe groot het verschil in berichtgeving is tussen de media hier en het Amerikaanse, pro-Israëlische CNN, dat ik volg via de satelliet.

Er is een grote Libanese gemeenschap in de Emiraten. Van alle kanten zijn dan ook toezeggingen van steun. In de meeste shoppingmalls kunnen hulpgoederen als dekens en voedsel gedoneerd worden. In de kranten staan advertenties om geld over te maken naar de lokale vestigingen van Libanese banken. En dan de steun die door de koninklijke families geboden wordt. Bijvoordeeld de 10 uur durende TV-marathon in Dubai gesteund door Mohammed Al Maktoum zélf en de luchtbrug tussen Abu Dhabi en het crisisgebied om mensen te evacueren en hulpgoederen te brengen, georganiseerd door de kroonprins van Abu Dhabi.

Met één van de meisjes die ik in Libanon ontmoet heb, heb ik nog contact via email. Inmiddels is zij thuis in Canada, gelukkig vertrokken vóór de strijd. Maar al haar spullen, haar 2 katten, haar hele leven is nog in Beirut. Ze heeft geen contact meer kunnen krijgen met de mensen die zijn achtergebleven. Ze heeft geen idee wanneer ze terug kan en wat ze daar dan zal aantreffen. Hoewel ik nog nooit een oorlog meegemaakt heb, is dit toch wel heel dichtbij allemaal. Ongetwijfeld trek ik het me meer aan omdat ik er net vandaan kom.


Ik wilde toch nog de foto’s laten zien van ‘mijn’ Libanon, van vóór deze verschrikkelijke oorlog. Mijn reisverhaal zal ik een beetje kort houden, de foto’s spreken hopelijk voor zich.

Na ruim een week ‘gecultuurd’ te hebben in Syrië, was het dus tijd voor Libanon. Bij de grensovergang leek ik de eerste toerist in 10 jaar. Iets ongewoons, maar ook wel grappig. Zo heb ik met één van de militairen aan de grens een uitgebreid praatje gehad over een abrikoos in alle talen die we kenden, "moushmoush" in het Arabisch (en ze smaken heerlijk trouwens!).

Na de nodige formaliteiten (en dat zijn er nogal wat) vervolgd de bus zijn weg van het Syrische Homs naar Baalbek in Libanon. Ook in de bus (lees: groot, volgeladen wrak op 4 wielen) was het zéér ongewoon dat een toerist tussen de lokalen reisde. Ik werd echt gedurende de 4 uur durende busrit van boven tot onder bekeken. Vermakelijk en ook spotgoedkoop!

In Baalbek aangekomen was het zoeken naar m’n hotel, een prachtig overblijfsel uit het koloniale tijdperk waar zelfs generaal De Gaulle nog geslapen heeft. Een Libanees was zo goed om me er gratis&voor niets (!) naartoe te brengen. Erg aardig. Ik was niet meer in Syrië, dat was nu echt duidelijk!

De ruines van Baalbek zijn misschien wel de best bewaard gebleven Romeinse tempels in het Midden Oosten. Zonder veel moeite kan je hier uren doorbrengen! Neem wel je camera mee! Als je in Libanon bent, mag je Baalbek eigenlijk niet missen.

Met een Engels stel vervolg ik m’n reis over de bergen naar Bcharré. De weg is nog maar een week open. Hier en daar kapot maar wel opgeruimd na de sneeuw van de winter. En er ligt nu zelfs nog sneeuw! Ben ik echt in het Midden Oosten?

Bcharré is een prachtig plaatsje, hoog op de bergen. En weer vraag ik me echt af of ik nu in het Midden Oosten ben. Het lijkt toch verdomd veel op Oostenrijk hier? Een enorm contrast met de droogte van Baalbek aan de andere van de bergen. Een ander groot verschil is, dat Baalbek in de Bekaa Vallei overwegend islamitisch is, terwijl ze in Bcharré niets van ‘salaam alaykum’ moeten hebben, maar bij voorkeur met ‘bonjour’ aangesproken worden.

Vanuit m’n hotelkamer heb ik een prachtig uitzicht over de groene vallei. Met de Engelsen drink ik nog een flesje lokale rode wijn op m’n balkonnetje. Heerlijk, het is vakantie…

De volgende dag naar Byblos, aan de Middellandse Zee. De tocht van Bcharré naar Byblos (in het Arabisch Jbail genaamd) is werkelijk adembenemend. Over bergen en door valleien. Wat is Libanon geweldig!

Het stadje Byblos is vooral bekend om z’n schilderachtige haventje, beneden aan de zee. De stad zelf is tegen de bergen aangebouwd langs de ontwikkelde kuststrook. Omdat ik redelijk op tijd uit Bcharré vertrokken ben, kon ik nog even heerlijk aan het zwembad van m’n hotel liggen. Direct aan zee, zoals het hoort! Aan het eind van de middag effekes opgefrist en Byblos verkend. Dat duurde niet lang, Byblos is écht niet zo groot… Terug naar het prachtige haventje en een terrasje opgezocht. De meest heerlijke vis werd geserveerd onder het genot van wederom een zeer goede Libanese wijn. Hier zou ik kunnen wonen!

Uitgeslapen, geluierd, TV-gekeken, ontbeten, op m’n balkon in het zonnetje gezeten en uiteindelijk toch nog in Beirut aangekomen. Maar ik had echt geen idee wat ik van Beirut moest verwachten. De ‘Party-Capital of the Middle East’, vol met Franse koloniale architectuur? De kogelgaten van de burgeroorlog nog in de buitenmuren? De mooiste vrouwen van het Midden Oosten? Het klopt allemaal!

Ingecheckt in m’n hotel en direct deze stad in. Hier wil ik zoveel mogelijk zien en zoveel mogelijk doen! En helaas bijna aan het einde van m’n vakantie…

Een stad verken je denk ik het beste te voet. Vanuit m’n hotel de Corniche op gelopen. Langs de zee, een aardig wandelingetje. Deze boulevard bleek iets langer dan het kaartje in de reisgids deed vermoeden.

Wat me direct opvalt is dat op elke hoek van de straat militairen staan. Zwaarbewapend en met een onvriendelijke blik. Op sommige punten staan zelfs tanks opgesteld. Heel gewoon allemaal in Beirut?

Die avond heb ik uitgebreid gedineerd met de dames die ik in de oude ruïnes van Baalbek ontmoet heb. 3 van deze Amerikaanse en Canadese vrouwen wonen en werken in Beirut. Het leuke aan uitgaan met ‘lokalen’ is dat ze de goede plekjes kennen. Het was zeker een geslaagde avond!

De volgende dag nog maar een keer uitgeslapen. Nog effe ervan genieten voordat het allemaal voorbij is. En weer te voet de stad in. In Downtown Beirut heb ik ontbeten. Het stikt hier werkelijk van de terrasjes waar heel de dag mensen eten, drinken en een sheesha roken. Echt een geweldig sfeertje. Maar zelfs voordat je de Virgin Megastore in wil om een cd-tje te kopen, wordt je helemaal gefouilleerd en wordt je tas binnestebuiten gekeerd om te kijken wat er in zit. Ongewoon!

De laatste dag (is het nu echt alweer voorbij???) ben ik naar het National Museum geweest even buiten het centrum. Hoewel ik na Syrië eigenlijk een overdosis aan cultuur had, was het toch zeer de moeite waard. Van het museum terug naar Downtown Beirut loop je langs de Green Line, tijdens de burgeroorlog de scheidingslijn tussen de strijdende partijen. En dat is te merken. Ook hier staan overal nog de gebouwen met bomschade en kogelgaten in de muren. En ook hier weer de zwaarbewapende militairen en tanks in het straatbeeld. De dag heb ik afgesloten op een terrasje aan zee met een sheesha. Wat blijft dat toch lekker, aan zo’n pijp lurken.

’s Avonds vlieg ik terug naar de Emiraten. De volgende dag zie ik op het nieuws dat op de avond ervoor, net ná mijn vertrek, nabij het vliegveld rellen uitgebroken zijn tussen voor- en tegenstanders van Hezbollah. Een zeer vreemde gewaarwording, ik had er middenin kunnen zitten.


Libanon WAS een prachtig land. Een land waar je tot april ’s morgens kunt skiën en dan ’s middags nog op het strand liggen. Waar zo’n 9 minuten bellen naar pappa&mamma in NL ongeveer 60 Eurootjes kost. Waar iedereen Arabisch maar ook vloeiend Frans spreekt. En waar de straatnamen dus ook in het Frans en het Arabisch staan vermeld. Waar het eten geweldig is (niet voor niets zijn er in het hele Midden Oosten Libanese restaurants te vinden) en waar de mensen ondanks de continue dreiging zeer vriendelijk en behulpzaam zijn. Maar ook waar in de hoofdstad Beirut helaas merkbaar is dat de onrust nog niet voorbij is.

Graag zou ik er terug gaan, maar nu even niet…